Nie mogę się dziś napatrzeć na poranne niebo.
Choć z poziomu okna w tramwaju linii 13 nie widać zbyt wiele, to mimo wszystko to, na co patrzę zachwyca.
Z jednej strony księżyc prawie w pełni, z drugiej strony wschodzące słońce z udrapowanymi wokół chmurami w odcieniach granatowo – pomarańczowo – łososiowych. Świetliste to wszystko. Urzeka.
Słonko uśmiecha się dziś do świata, do mnie, do życia.
I sobie marzę przez chwilę, aby być teraz zupełnie gdzie indziej. Móc podziwiać te cudowności dnia powszedniego w całej okazałości. Chwytam to marzenie. Uśmiecham się do niego. Zatrzymuję jak miłą kartkę z wakacji. I idę w ten dzień, aby móc zbliżyć się do marzeń. Uda się? Mam nadzieję.
