Jakie to szczęście, że można się rozwijać. Jakie to ogromne szczęście. Perspektywy. Marzenia. Pragnienia. Możliwość zmiany. W tym drzemie nadzieja. Jak bardzo się cieszę, że mogę się rozwijać, zmieniać. Że krajobraz w okół mnie taki różny i niepowtarzalny. Że umiem to dostrzegać. To cenne. Ważne. Trudne.
Dlaczego Jaskoolko nie fruwasz? Usłyszałam ostatnio w windzie. Hmmm .. uśmiechnęłam się i odpowiedziałam, że jeszcze nie posiadłam tej zdolności. Na razie jeżdżę rowerem. A może by tak pofrunąć właśnie? Z lotu ptaka rzeczy wyglądają inaczej i zyskać można szerszą perspektywę. Kto wie … może odważę się na oderwanie od ziemi.
