Przywołuję te najszczęśliwsze wspomnienia, aby mi serce nie pękło z żalu i bezradności.
Tatko, idziesz już drogą, która dla mnie jest zakryta. Mogę Ci towarzyszyć w myślach, we wspomnieniach, mogę Cię trzymać za rękę i głaskać po głowie, całować Twoje dłonie.
Mogę przytulać Anię, Terkę i Mamam. I wierzyć, że Twoja droga choć trudna i póki co pod górę, będzie szczęśliwa. I, że kiedyś się jeszcze spotkamy.
Idź Tato. Piosenka umili Ci wędrówkę. [choć na dnie serca tli się jeszcze nadzieja, że zostaniesz w zdrowiu i radości …]
