Biegnę.
Z słuchawkami na uszach. Słucham rozmowy dwóch kobiet. Ian mi podesłała.
Mijam ludzi, samochody, ulice.
I nagle słyszę słowa, których szukałam od dawna:
Jedyną miarą tego czy osiągnęłam sukces jest to, czy ja zrobiłam to tak, jak zamierzałam, czy zbliżyłam się do efektu, który chciałam osiągnąć.
Im bliżej jesteśmy same ze sobą, im bardziej czujemy, że rzeczywistość jest tym, z czym my obcujemy, a nie my jesteśmy rzeczywistością, w która wkraczają innymi, którzy lepiej wiedzą jak mamy żyć i co mamy robić, tym więcej poczucia wewnętrznego spokoju.
Jest miejsce dla Ciebie. Możesz być tym kim jesteś. (Ola Więcka w rozmowie z Kamilą Goryszewską)
A wszystko dzięki przestrzeni jaką może zrobić drugi człowiek słuchaniem bez oceniania.
Biegnę z szerokim uśmiechem na twarzy. Długa droga przede mną. Takie życiowe ultra. Poniesie mnie jednak przekonanie o tym, że nie musze zasługiwać wciąż i wciąż na cokolwiek. Nie muszę osiągnąć dobrych notować, ocen, przyzwolenia. Sama decyduję o tym jak daleko chcę iść, jak wysoko skoczyć, jak żyć.
Dziękuję.
